Kern

Tot de kern komen, in dit geval de mijne. Vaak was ik heel dichtbij en dan weer weg. Noodzaken die riepen. Vooral van anderen, dat was vast belangrijk.

En daar was de lege ruimte van de gevangeniscel in de vestigingstoren in Enkhuizen. De Drom. Een vierkante met hout betimmerde kamer met klein betralied raam, gat voor doorgang van een bord eten of kom water en twee dikke deuren die elkaar opvolgen naar de vrije gang.

Daar wachtte ooit een schuldige zijn of haar straf af, want zo duidelijk was de wereld nog vroeger. Beschuldigd van wat ook, waar rook was, was vuur. Bepalen wat de gevangene verdiende. Macht en duidelijkheid.
De littekens op de houten wanden waren inkervingen van de wachtende beschuldigden. Lieten ze zo weten van hun bestaan? Of een boodschap voor wie het kon lezen? Misschien niet meer dan een diepe frustratiekerf.

De cel stond tot mijn beschikking en ik sloot mij er in op. Hoorde de geluiden buiten en zag daar de drukte. Stond in het midden en voelde de rust. De muren voelden als een flinke beperking en tegelijk als bescherming tegen de gekte van daarbuiten. Wat zou ik hier maken? Wat ontstond hier?

De behoefte aan licht startte het proces van wit papieren bekleding en zilverfolievloer. Het leek zo een cel waarvan de wand met een nieuwe huid de erfenis van machteloosheid en beperking verborg. Door frottage met grafiet kwam het weer tevoorschijn. De andere behoefte was duidelijk een celkern.
In mijn atelier was ik er mee aan de gang gegaan. Wat is mijn kern in beeld? Mijn centrum, mijn essentie. Te moeilijk. Een aanzet leek mij voldoende.

Pas bij het uitruimen en het bewust met het materiaal naar buiten lopen, weg bescherming en hallo vrijheid, voelden de vorm van celkern en verschrompelde celwand echter. De hele zilveren vloer werd een met de kern en dat zag er prachtig uit in de zon in mijn werkruimte.
Nu klopt het. Als start