Moeilijk hoor, regels. Ik was als kleintje gemotiveerd om ze te leren kennen en me daaraan te houden. Uit behoefte aan waardering van mijn vader. De baas der regels!
Als hij ons om de eettafel liet marcheren en salueren, was ik zijn ijverige en volgzame leerling; die met de hakken tegen elkaar op het rijtje van drie zussen er vast als beste uit sprong bij het “Op de plaats rust!”.
Helaas kreeg hij de ene keer de slappe lach, de andere keer was hij echt geïrriteerd over mijn rechts in plaats van links, en mijn vergeten “Presenteer geweer!”.
Dezelfde waardering dacht ik ook te krijgen door goede resultaten op school. Onze juffrouw Zwaan van de eerste klas was van de regels. Ze kende ze allemaal, altijd, en sloeg je met haar lineaal op je vingers als jij ze overtrad. Dat niet alleen, ze had geen geduld met degene die ze niet volgde: hop voor de vierde keer mijn breiwerk uitgehaald met een doe maar opnieuw en nu goed, de regels staan op het bord. Ik herinner me dat een twee-recht-twee-averecht voor mij pennen waren waar het steken moesten zijn en soms andersom. Mijn speldenkussen kwam nooit af.
Inmiddels ervaar ik het volgen van regels als een vak. Een vak dat ik niet beheers. Ik heb een goede opleiding in orde gehad, maar het beklijfde niet. De richting die ik volg wijkt kennelijk af van bestaande regels. Ik stuur dan bij en blijk het daarmee nog erger te maken. Met mijn vertrouwen in mijn intuïtie, instinct en natuur volg ik wat zich ontvouwt of zich aandient. Regels werken niet, bestaan nauwelijks, in mijn wereld.
In mijn omgeving des te meer. Hoe vaak ik de woede van de ander door het overtreden van diens regels over mij heen kreeg! Wat doe je? Wat heb je gedaan? Wat erg! Ik moest eerst oud worden om te ontdekken dat het angst was dat regels maakte. Controle beheerste angst blijkbaar. En ik was de ongrijpbare.
Ik heb het opgegeven beheersbaar te zijn. Ik snap regels van anderen niet en ze proberen te volgen heeft nog niemand geholpen. Een beetje kader is nooit weg, maar dan wel mijn eigen. En ja, ik beheers zelf ook graag wel eens iets, maar niet iemand.