Over licht, het licht, een licht, je ziet en ervaart het in het donker.
Herken je dat je het ziet in iemand? Uitstraling wordt het wel genoemd. Dat je een gezicht ziet waar licht uitstraalt. Vaak bij kinderen en oude mensen, mijn moeder op het eind. Doorschijnend. Ik liet mij er graag door raken.
Ik ervaar het ook bij mijzelf. Dus andersom. Ik richt me naar binnen en voel al dat licht. Het licht dat vroeger als een bal bij mij zweefde. Als een vriendje, vertrouwd en veilig en gezellig. Het verdween, maar lijkt nu groter en kan zomaar binnen stromen.
In de tussentijd zocht ik het overal. In de glinstering van de zon in het water, de luchtbel in een kraal, vuur, weerkaatsing, projectie, ook in schaduw. Je ziet het in mijn werk.
Ik vond het vaak niet. Donkere tijden. Tot ik naar binnen keek. De lichte tijden zijn er en steeds langer en intenser. Binnen en (daarmee?) buiten.
En nu, de korte dagen van licht geven meer tijd aan donker. En juist daar en dan is de ruimte ervoor. Alsof je je in een warm hol opkrult en naar binnen kijkt. Licht licht licht. Energie, flonkering, je voelt het en ziet het. Vederlicht voel je je dan. Gewicht, de zwaarte van dingen, het lijkt weg! Als het er weer is, voel je de balans.
Is het een fenomeen of een deel van ons of wat? Een lampje is het emoticon voor een briljante ingeving, dat zegt genoeg.